Rozdział 29

I szli tak od kilku godzin. Słońce ustawione teraz już praktycznie nad ich głowami z minuty na minutę zdawało się grzać coraz mocniej, ale nie było to aż takie złe, większość drogi spędzali w chłodnych cieniach drzew. Kilka razy musieli wydłużać sobie drogę przez zbyt gęste zarośla, półki skalne bądź inne naturalne przeszkody. Mimo wszystko Ahsoka nie zatrzymywała się, coś nią po prostu kierowało w odpowiednim kierunku, czuła się jakby całe naturalne środowisko jej rodzinnej planety było z nią połączone, tak jak urządzenia miały swoje automatyczne ustawienia tak ona miała "wgraną" orientację w terenie na Shili. Szła pewnie stawiając kroki, chociaż z pozoru mogło się wydawać, że nie wie gdzie idzie tak naprawdę dokładnie wiedziała gdzie się kierować, chociaż sama nie umiała tego wyjaśnić. Czasami jej wzrok wędrował za pozornie niewidzialnym ruchem w zaroślach albo za jakimś małym stworzonkiem biegającym po okolicy, była w stanie usłyszeć najdrobniejszy szelest. Czy tak czują się wszyscy jej pobratymcy żyjący na swojej rodzinnej planecie? Zawsze miała bardziej wyostrzone zmysły, ale teraz było to jeszcze silniejsze. Prawdopodobnie był to wrodzony instynkt drapieżcy, którego do końca nie rozumiała. Co chwilę jej wzrok wędrował gdzie indziej, ale nie rozpraszała się.
-Nie chcę ci przerywać Smarku, ale czy ty masz jakieś pojęcie gdzie nas ciągniesz?-odezwał się Anakin.
-Wiem, wiem...-wymamrotała nie do końca skupiona na jego słowach.
-Raczej szukasz sobie obiadu.-westchnął Skywalker.
-Przestań narzekać albo zaraz coś zrobi sobie obiad z ciebie!-odparowała z lekką irytacją-Czy ty kiedykolwiek mi zaufasz?!-wybuchła po chwili.
-Ufam ci, uspokój się.-westchnął.
-Własnie widzę jak mi ufasz.-mruknęła przyśpieszając kroku.
-Co ja tym razem zrobiłem?! Czy ty masz okres?!
-Nie, po prostu mnie wkurzasz!
-Ostatnim razem też tak mówiłaś, a później próbowałaś mnie wywalić przez okno!
-Bo sobie zasłużyłeś!
-Jak zawsze wszystko moja wina! To ty nas ciągniesz gdzieś w las!
-Gdybyś przestał się na mnie wydzierać zauważyłbyś wioskę przed nami.-odparła Tano obojętnym tonem.
Nie oglądając się za siebie ruszyła wydeptaną ścieżką w stronę widocznych między drzewami zabudowań. Osada była otoczona dwumetrowym, kamiennym murem, w którym były cztery bramy, każda zwrócona w innym kierunku geograficznym, a przy wszystkich stało dwóch strażników uzbrojonych we włócznie i wibroostrza. Tano z pewnym wyrazem twarzy podeszła do dwóch strażników. Obaj Togrutanie byli wysocy i dobrze zbudowani więc wyglądała przy nich na jeszcze drobniejszą. Stanęła przed nimi i lekko zadzierając głowę żeby utrzymać kontakt wzrokowy odezwała się.
-Przepraszam...-zaczęła.
Obaj mężczyźni spojrzeli na nią z góry. Nie bardzo jej się to podobało, patrzyli na nią jak na małe dziecko, z wyższością i protekcjonalnością. Dobrze wiedziała, że jakby przyszło co do czego to powaliłaby ich w kilka minut, ale teraz musiała robić dobrą minę więc uśmiechnęła się najlepiej jak potrafiła.
-Zgubiłaś się młoda?-zapytał jeden z nich.
Dziwiło ja, że na razie żaden z nich nie zauważył Anakina. Westchnęła cicho i obejrzała na niego posyłając mu spojrzenie "No rusz ty swoją dupę!!".
-Tak w zasadzie to nie...-odpowiedziała przybierając pozę eksponującą dwie srebrne rękojeści mieczy świetlnych.
Uśmiechnęła się pod nosem widząc zaskoczenie obu strażników. Dla takich chwil właśnie żyła, uwielbiała te miny kiedy ktoś myśląc, że jest "słabiutką dziewczynką" nagle orientował się, że rozmawia z padawanką Jedi. Zdusiła śmiech i kątem oka spojrzała na Anakina.
- Szukamy księżniczki Zaa, pojawiły się pewne...eee...komplikacje. Musimy wrócić do Corvali.-dopowiedziała widząc nieme pytanie w oczach strażników.
Togrutanie wymienili między sobą spojrzenia i po chwili zrobili im przejście.  
-Powodzenia.-powiedział jeden z nich uśmiechając się przyjaźnie do Ahsoki.
Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i przeszła przez bramę.Wioska nie była wielkich rozmiarów, ale nie była też mała. W większości składała się z kilkupiętrowych domków, kolorowych sklepików i okrągłych placów. Po kamiennych ulicach spacerowali Togrutanie, dzieci biegały między dorosłymi bawiąc się i śmiejąc. Wszystko to było dla niej tak znajome ale jednocześnie strasznie odległe. Ci wszyscy ludzie żyli bez większych zmartwień czy problemów, codziennie kładli się do swoich łóżek bez zastanawiania się czy kolejnego dnia to się zmieni ich życie toczyło się zwykłym, spokojnym rytmem. Trochę im tego zazdrościła. Przystanęła w pół kroku przypatrując się tej scenie. Jak zdjęcia na pokazie slajdów tak teraz jej przewijały się przed oczami zamazane wspomnienia. Nie spędziła najmłodszych lat w takiej wiosce tylko w mieście, ale wielokrotnie były one bardzo podobne do takich wiosek, najczęściej były to pojedyncze dzielnice, ona miała tyle szczęścia, że mieszkała na obrzeżach miasta i miała blisko do lasu. Zawsze uwielbiała tam się chować, tylko tam czuła się bezpieczna. Pamiętała jak sama była dzieckiem, były to wspomnienia niewyraźnie, zamazane i zatarte w pamięci, sama starała się o tym zapomnieć, bo kto chciałby pamiętać jak było się obwinianym o wszystko, niekochanym przez rodzinę chociaż nic nie zrobił? Taka była prawda, nikt nigdy jej nie kochał. Teraz zastanawiała się czy kiedykolwiek miałaby szansę doświadczyć szczęścia gdyby została z rodziną, czy coś by się zmieniło? A może byłoby wręcz na odwrót? Nie narzekała na swoje życie, była wdzięczna mistrzowi Plo za zabranie jej na Coruscant, ale czasami chciałaby móc chociaż spróbować żyć normalnie. Naprawdę nigdy na dłuższą metę nie spotkała się z życiem przeciętnej osoby, większość czasu spędzała na treningach albo polach bitwy. Stała jak zamurowana i patrzyła na tętniące życiem ulice. Jej źrenice lekko się rozszerzyły a ona zapomniała o upływającym czasie co zauważył Anakin. Przyglądał się jej, marszcząc brwi z zaciekawieniem co jakiś czas próbując zagłębić się w jej umysł na tyle, na ile pozwoliłaby mu Moc, by przejść bariery jej umysłu bez śladów wykrycia. Udało mu się wyczytać niektóre z jej emocji, po czym rozwodził się nad nimi, dokładnie je analizując, ale za nic nie mógł poskładać ich w całość - zupełnie, jakby to wszystko nie miało sensu i było zbiorowiskiem ludzkich emocji, pochodzących od różnych osób...
-Ahsoko?-przywołał ją do rzeczywistości.
Tano zamrugała kilkakrotnie i rozejrzała się po okolicy lekko zagubionym wzrokiem. W końcu odnalazła go i uświadomiła sobie, że na trochę odleciała myślami.
-Przepraszam mistrzu ja...ja po prostu...-zająknęła się, ale mówiła ciszej niż zazwyczaj.
-Wiem, nie przepraszaj.-odpowiedział ze zrozumieniem.
Togrutanka cicho westchnęła i po raz kolejny rozejrzała się wokół siebie szukając jakiegoś punktu zaczepienia, który pozwoliłby jej zmienić temat. Nie chciała teraz rozmawiać o swoich przemyśleniach, uczuciach czy czymkolwiek innym.
-Lepiej poszukajmy jakiegoś transportu.-zaproponowała.
-To może chwilę poczekać...
-Nie może.-ucięła temat-Nie będę teraz rozmawiać o niczym związanym ze mną i tą planetą, pogódź się z tym, to nie terapia grupowa. Nie mam nic do powiedzenia i tyle.-warknęła.
-Przecież widzę, że coś cię męczy. Jestem twoim mistrzem, mam prawo wiedzieć...-podjął kolejną próbę wyciągnięcia z niej czegokolwiek.
-Nie mam zamiaru o tym rozmawiać, nie ma o czym, koniec. Jesteś moim mistrzem, ale nie muszę od razu zdawać ci całego mojego życiorysu! Powiedziałam, nie będę o tym rozmawiać i koniec.
- Zaprzeczasz sama sobie, mała. - wywrócił oczami z rozbawieniem. - Jak to sama powiedziałaś, nie możemy pozwolić, by przeszłość wpływała naszą przyszłość. Więc może zastosujesz się do własnych reguł?- dorzucił. 
Co jej odbijało? Zachowywała się... dziwnie, nie jak popieprzony Smarkuś, tylko jakiś kopnięty w dupę dzieciak bez perspektyw, którego jedynym celem jest przeżycie. Wzruszył ramionami, odpływając na krótką chwilę; pomyślał o Padme, o matce, o Zakonie... lecz wszystkie wspomnienia zastąpił obraz pyskującej Ahsoki, której najchętniej zatkałby dłonią usta i zamknął w łazience. O Mocy... dlaczego zabijanie Padawanów jest karalne? - spytał w duchu, wznosząco czy ku górze.
- Nie zaprzeczam. - odpowiedziała cicho patrząc w zupełnie inną stronę - Moja przeszłość to moja sprawa, gdybyś w końcu dał sobie spokój to przestałaby wpływać na moją przyszłość bo mogłabym ją olać. - dopowiedziała rozglądając się po tłumie swoich pobratymców.
-No pewnie, wszystko moja wina. Kiedy do ciebie dotrze...
Kiedy stało się dla niej jasne, że tak łatwo nie zmieni tematu przestała go słuchać i podeszła do jednej z przechodzących kobiet.
-Przepraszam, jak dostanę się do Corvali?-zapytała.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nikt się nie spodziewa hiszpańskiej inkwizycji! Noo...dobra, ja też nie. Oficjalnie odwieszam bloga, no szybko poszło xD. Tak a teraz wszyscy zadowoleni (podejrzewam, że mniejsza grupka osób) podziękują pani od polskiego (CZY TY BABO NIE ROZUMIESZ, ŻE MNIE TŁAMSISZ?! -.-') i pani od podstaw hotelarstwa (Bardzo dobrze się pisze słuchając o turystyce ^^) za zmuszenie mnie do wymyślenia...no tego chińskiego substytutu rozdziału, bo jedyne co dobrze tu wyszło to fragmenty pisane przez Wikę (Dzięki mały zdrajco! <3). Co by tu jeszcze...a taaaaaak...dalej nie pamiętam co chciałam napisać dalej (przeklinam cię sklerozo!) ale o ile nie powieszę się przez poziom moich lekcji polskiego na temat mitologii to chyba coś tam szybko napiszę. Dedyk dla *le spis wszystkich świętych* czyli: Wiki, Kathie, Cuppy, Clar, Rexi (Wielbłądzie ty mój ♥) Igi i Judith. Koniec psot...aaaa nie, to nie tutaj >.<